به نظر من در بازي بينظير حامد بهداد هيچ شكي وجود نداره گرچه عدهاي از
منتقدها از اگزجره بودن اين اجرا ايراد گرفته بودن ولي به نظر من اين نوع
بازي كاملا براي تماشا از پرده بزرگ و جادويييه سينما مناسبه يعني من كه
هميشه منتظر ديدن چنين بازيهايي هستم دلم ميخواد وقتي از سينما بيرون ميام يه
احساس عجيب داشته باشم و نقشها و سرگذشتشون برام تا حداقل يكي دو هفته
فكرم رو مشغول كنه. اما بازي حامد بهداد در حس پنهان اين فكرمشغولي رو
براي من چندين ماهه كه ايجاد كرده و اين تنها از بازي زيبا و بينظير حامد
بهداد ناشي ميشه، حتي اگر منتقدان بگويند غلوشده و از سقف فيلم بالاتره. من
اين بالا بودن رو دوست دارم و اميدوارم منتقدان به جاي ايراد گرفتن از چنين
اجراهاي فوق قوي به بازيگران ديگر ايراد بگيرند كه آنها هم به فكر بازي
خوب بيافتن و سينما رفتن را برايمان لذت بخش كنن. سينما يعني سرگرمي و حامد
بهداد به خوبي اين رو درك كرده اما يه كار ديگه كه حامد بهداد همزمان با
سرگرمي انجام ميده زيبا و هنرانه بازيكردنشه. يعني از تكتك سكانسهاش لذت
مي بريم و در عين حال سطح سليقهامون و توقعمون از سينما رو بالا ميبره. يه
نقدي كه ميشه به اجراي حامد بهداد كرد نامفهوم بودن بيان ديالوگهاست كه
اكثرا خوب شنيده نميشه و معمولا بايد با گوشهاي خيلي تيز فيلم رو ديد.
شايد نيمي از اين ايراد به صدابرداري و صداگزاري فيلم مربوط شود اما در
فيلمي كه همه خيلي واضح و رسا حرف ميزنن اين ايراد كاملا به بيان حامد
بهداد برخواهد گشت.